فیلم یک رابطه‌ی خانوادگی «A Family Affair»، اثری در ژانر ملودرام و کمدی است که به روایت عشقی نامتعارف می‌پردازد. این فیلم با بازی نیکول کیدمن، به عنوان یک فیلم کریسمسی در دسته‌بندی ملودرام‌های عاشقانه قرار می‌گیرد. با نقد این فیلم همراه باشید.
فیلم‌های کریسمسی و محبوبیت آن‌ها
فیلم‌های کریسمسی مدت‌هاست که در دنیای سینما به عنوان زیرژانری پرطرفدار ظاهر شده‌اند. این دسته از آثار، معمولاً در زمان کریسمس اتفاق می‌افتند و یا به نحوی به این عید مرتبط می‌شوند. ملودرام‌های کریسمسی و عاشقانه، همانند دیگر ژانرها، معمولاً از یک الگوی ثابت و همیشگی استفاده می‌کنند و رویدادهایشان طبق مسیری مشخص پیش می‌رود. لحن شاد و جذاب این فیلم‌ها همواره مخاطبان خاص خود را داشته‌اند و تهیه‌کنندگان نیز به دلیل استقبال خوب، هر ساله به تولید چنین آثاری روی می‌آورند.
نیکول کیدمن و انتخاب‌های بازیگری
نکته حائز اهمیت در فیلم A Family Affair، بازی نیکول کیدمن است. بازیگران قدیمی و مهم سینما، گاهی در آثار متوسط و سطح پایین ظاهر می‌شوند و به نظر می‌رسد که دیگر نمی‌توان آن‌ها را در فیلم‌های سطح اول دید. این استراتژی استفاده از بازیگران مشهور برای فروش بیشتر فیلم‌های رده پایین، مدت‌هاست که توسط کمپانی‌ها دنبال می‌شود. اما این استراتژی تنها تا زمانی می‌تواند به صنعت سینما کمک کند که داستانی برای تعریف وجود داشته باشد. زمانی که قصه‌ای قوی وجود ندارد، حضور بازیگران مشهور نیز نمی‌تواند فیلم را نجات دهد.
داستان فیلم و شخصیت‌ها
فیلم A Family Affair داستان زارا را روایت می‌کند که دو سال پیش توسط کریس استخدام می‌شود تا مسئولیت کارهای تهیه‌کنندگی او را برعهده بگیرد. اما هیچ چیز طبق نقشه پیش نمی‌رود و زارا تبدیل به راننده و خدمتکار شبانه‌روزی این بازیگر می‌شود. وقتی زارا از خودخواهی‌های کریس عصبانی می‌شود، استعفا می‌دهد و به خانه برمی‌گردد. اما اتفاقاتی رخ می‌دهد که باعث می‌شود کریس به خانه مادر زارا بیاید. این داستان در قالب یک کمدی عاشقانه روایت می‌شود و از المان‌های همیشگی این ژانر استفاده می‌کند.
نقد کلی فیلم
فیلم A Family Affair یک کمدی عاشقانه است که از المان‌های همیشگی این طیف از فیلم‌ها استفاده می‌کند و هیچ نبوغی از خود نشان نمی‌دهد. موقعیت‌ها و شخصیت‌ها در این فیلم تکراری و قابل پیش‌بینی هستند و از اواسط فیلم متوجه خواهیم شد که چه چیز در پایان انتظارمان را می‌کشد. مسیر عاطفی بروک و کریس برای تماشاگر کاملاً مشخص است و مخاطب می‌تواند حدس بزند که روابط عاطفی این دو نفر به کجا خواهد رسید.
تعلیق و کشمکش‌های سطحی
کشمکش‌هایی که در فیلم به وجود می‌آیند، بسیار سطحی هستند و تعلیق چندانی نمی‌آفرینند. دعواهای میان کریس و زارا و سوءتفاهمات عاشقانه بین بروک و کریس نیز به حدی نیستند که برای تماشاگر تعلیق ایجاد کنند و او را نسبت به کاراکترهای اصلی فیلم دلمشغول کنند. تماشاگر می‌داند که پشت همه‌ی این کشمکش‌های کمرنگ چیزی وجود ندارد و قرار نیست شاهد بحران‌های عظیمی باشد.
شخصیت‌های تکراری و قابل پیش‌بینی
شخصیت‌های فیلم نیز قوام خوبی ندارند و نمی‌توان به آن‌ها به عنوان کاراکترهایی پرملات نگاه کرد. کریس، تیپ سرتاپا تکراری یک بازیگر جذاب، خودشیفته و مغرور است که بعد از امتحان کردن زنان مختلف، عاشق زنی می‌شود که چندین سال از او بزرگتر است. این کاراکتر نه جنبه‌ی منحصربفردی دارد و نه می‌تواند متفاوت عمل کند. شخصیت زارا نیز تخت و تک‌بعدی نقش یک والد را برای مادرش بازی می‌کند و احساسات او به دقت بررسی نمی‌شود.
مشکلات ساختاری و ژانری
فیلم A Family Affair یک اثر چندپاره با ریتمی بد است. هر پرده از فیلم از ژانری تبعیت می‌کند و نمی‌تواند یک اثر هیبریدی قابل قبول باشد. در ابتدای فیلم، روایت شبیه یک درام است و لحن فیلم تا حدودی در کنترل کارگردان قرار دارد. اما زمانی که کریس به خانه‌ی بروک می‌رود، شرایط نسبتا پایداری برقرار است اما به محض قرار گرفتن کریس و بروک در موقعیتی خصوصی، ژانر فیلم بهم می‌ریزد و کنترل این بخش از اثر از دست فیلمساز خارج می‌شود.
ریتم نامناسب و پایان خسته‌کننده
با شروع پرده‌ی سوم، فیلم A Family Affair از ریتم می‌افتد و کاملاً حوصله‌سربر می‌شود. در این سکانس‌ها مخاطب با اثری بلاتکلیف روبه‌روست که نمی‌داند در چه قالب ژانری قرار دارد و با چه ریتمی پلان‌ها را کنار یکدیگر بچیند. در صحنه‌های پایانی، فیلم چیز زیادی برای ارائه ندارد و فیلمساز تنها در حال کش دادن یک موقعیت ملودرام و عاشقانه است. تنها تا زمانی تماشای این اثر لذت‌بخش است که کریس و بروک هنوز با یکدیگر صمیمی نشده‌اند، اما به محض قوی‌تر شدن روابطشان، کارگردان به ایده‌های اولیه خود بسنده می‌کند.
نتیجه‌گیری
در نهایت، A Family Affair فیلمی درباره روابط خانوادگی و اختلافات میان‌نسلی است. اثری که با پرداختن به عشقی نامتعارف، روایتی چالش‌برانگیز را پیش می‌گیرد. اما این فیلم با بازی نیکول کیدمن، اثری کلیشه‌ای با شخصیت‌های تکراری است که چیزی به ژانر ملودرام و کمدی اضافه نکرده است. این فیلم برای یکبار تماشا ممکن است جذاب باشد، اما برای بار دوم نمی‌تواند تماشاگر را به خود جذب کند.
