نگاهی به فیلم War on Everyone ؛ تلخی بیش از حد یک کمدی

گرچه فیلم War on Everyone در بین انبوه فیلم های سال ۲۰۱۶ گم شد، اما کمدی سیاه، شوخی های کثیف، کشتار خشن و خونین و بازی های خوب ارائه شده در فیلم در ذهن معدود بیننده‌ها آن باقی خواهد ماند.

«جان مایکل مک‌دونا» (John Michael McDonagh) کارگردان و نویسنده‌ی این فیلم به سبک اولین کارگردانی خود یعنی فیلم The Guard برگشته و کمدی دیگری می سازد با یک تفاوت؛ این بار همه چیز تلخ‌تر است و این تلخی آغشته به شیرینی تمام شوخی‌هایی است که مثل لایه‌هایی از شکلات دور یک مغز تلخ پیچیده شده‌اند تا شما را بالاخره به هدف اصلی برسانند.

کمدی سیاه که گرچه در اکثر صحنه‌ها سبب خنده خواهد شد، اما پس از آن بیننده را به فکر فرو خواهد برد. تم‌های استفاده شد در فیلم War on Everyone سنگین و غم انگیزند و در طول فیلم متوجه می‌شویم شاید این مقدار شوخی نیاز است تا بتوان این حد از فساد را تحمل کرد. حتی دو شخصیت اصلی فیلم تری مونرو با بازی «الکساندر اسکارسگارد» (Alexander Skarsgård) و باب بولانو با بازی «مایکل پنا» (Michael Peña) از فساد موجود مبرا نیستند، شاید بتوان گفت که این دو خود نمادی از فساد حاکم در جامعه هستند. این موضوع از صحنه اول مشخص می شود. این دو با افتخار و قدرت به کارهای غیرقانونی خود ادامه می‌دهند ولی از لحاظ اخلاقی، حتی دو پلیس فاسد هم محدودیت هایی دارند و در مقابل تاریکی‌ای بزرگ‌تر از خود وادار می شوند خودی نشان دهند.

حال منظور از تاریکی بزرگتر چیست؟ شاید این قسمت از فیلم کلیشه‌ترین بخش آن باشد. یک شخصیت منفی بریتانیایی که حتی دارای لقب شوالیه نیز هست! لورد جیمز منگان با بازی «تئو جیمز» (Theo James) شخصیتی منفی است که مثل او را در فیلم های دیگر دیده‌ایم. یک فرد قدرتمند، ثروتمند و به ظاهر خونسرد که خشم کورکننده‌ای داشته و باور دارد می‌تواند خدا باشد، صدای مخالف خود را در نطفه خفه می‌کند و از همه مهم‌تر، انگلیسی است. در صحنه معرفی منگان، متوجه می‌شویم که او معتاد است، نشانه‌ای بر اینکه شاید اعتیاد منگان تنها به مواد مخدر محدود نمی‌شود.

اما چه باعث می شود کلاه‌های این تاجر بدطینت بریتانیایی و این دو کارآگاه پلیس تو هم برود؟ چیز جالب و بامزه فیلم شاید همین قضیه باشد که این دو کارآگاه تا قسمت‌های پایانی فیلم War on Everyone متوجه نمی شوند با چه کسی طرفند و به احتمال زیاد حتی اگر می‌دانستند هم چندان اهمیت خاصی برای آن قائل نمی‌شدند. نمی‌شود این دو شخصیت را به خوبی پیش‌بینی کرد، آن ها آدم های خوبی نیستند، مطمئنا پلیس های وظیفه شناسی نیز نیستند و بیشتر از هرچیز در پی بدست آوردن پول هستند و برای رسیدن به آن انواع کارهای غیرقانونی را انجام می‌دهند. این کارها بیشتر از غیرقانونی بودن غیراخلاقی هستند. برای مثال در صحنه‌ای این دو، برای حرف کشیدن از مجرمی برای وی پاپوش دوخته، مواد مخدری که خودشان حمل می کنند را به آن مرد نسبت می دهند. در صحنه‌ی بعدی ما شاهد این هستیم که این دو پلیس در حال مصرف کردن همان کوکایین همراه با مجرم موردنظر پس از پذیرفتن او به برملا کردن اسرار کاری خود هستند.

اما این دو مامور پلیس از ابتدا فیلم تا حد زیادی به دل بیننده می‌نشینند و دلیل آن هم میتواند این باشد که با وجود اینکه از قهرمان بودن فاصله ی بسیار زیادی دارند اما اعتقادات و واکنش های آن ها نسبت به معضلات اجتماعی مثل نژادپرستی بُعد دیگری از شخصیتشان را به تصویر می‌کشد و آن ها را در دل بیننده جا میکند.

نکته‌ جالب دیگر وجود شخصیت ایرلندی پردریگ پاور با بازی «دیوید ولیلمات» (David Wilmot) است. مک‌دونا با این کار نشان داد با اینکه فیلم جدیدش، برخلاف دو فیلم قبلی خارج از ایرلند و در آمریکا ساخته شده اما ریشه‌ کارش تغییر چندانی نکرده است. او از هنرپیشه ای استفاده کرده که هم در فیلم اول وی و هم در فیلم کوتاهی که برادرش توسط آن موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم کوتاه شد، یعنی Six Shooter حضور داشته است. پردریگ که اسمش نیز نشانه ی شدیدی به ایرلند و درواقع نام روحانی ایرلندی سینت پاتریک  است در طول فیلم علاوه بر افزودن به بار کمدی آن کماکان به کارهای دیوانه کننده دو شخصیت اصلی اشاره می‌کند؛ البته خود پردریگ نیز چنان آدم پاکی نیست و شاید منظور مک‌دونا همین است، هیچکدام از انسان ها سالم نیستند، بجز قربانیان اصلی این فیلم.

مورد حائز اهمیت دیگر می‌تواند وجود شخصیت های قوی زنان در این فیلم باشد. مک‌دونا دو زن موجود در داستان خود را باهوش و مستقل نشان داده است؛ برخلاف خیلی از فیلم های بادی کاپ کمدی که تنها از بازیگران زن در امور کلیشه‌ای استفاده و در صحنه‌هایی برای سرگرم کردن چشم‌های بیننده به زیبایی شخصیت سطحی زن از او استفاده می‌کنن، حضوری گذرا که به راحتی فراموش می شود.

مک‌دونا در فیلم War on Everyone به خشونت موجود در فیلم های برادرش (مارتین مک‌دونا که کارگردانی In Bruges را در کارنامه خود دارد) نزدیک‌تر می شود. او حتی در فیلم به برادرش ادای دینی می کند که بیشتر شبیه به یک شوخی است. فیلم War on Everyone فیلمی است متفاوت نسبت به سایر بادی کاپ کمدی‌ها اما سرنخ‌هایی از تمام آن ها را در خود حمل می کند. گرفته از سریال ها و فیلم های پلیسی دهه ی ۹۰ آمریکایی تا فضاهای خونین فیلم های پسا تارانتینویی، این فیلم همه آن‌ها را به دوش می کشد، اما با فیلم‌نامه‌ای منسجم‌تر. با اینکه مک‌دونا در راضی نگه داشتن منتقدین و جذب کردن بیننده ضعیف تر از دو فیلم قبلی خود عمل کرد اما باز هم توانسته فیلم جالبی را به سینمای عصر خود ارائه دهد.