نقد و بررسی فیلم Geo Storm؛ طوفان تخیل بر سر هالیوود

فیلم Geo Storm یکی از جدیدترین آثار مرتبط با ژانر نابودی زمین است که به رسم هالیوود، این‌بار طوفان را به جانش می‌اندازد. با نقد و بررسی فیلم Geo Storm در ادامه همراه ما باشید تا بدانید که چرا این فیلم به همان اندازه که ادعا می‌کند خسته کننده و کلیشه‌ای نیست!

در میان سیل آثار علمی تخیلی سال گذشته، احتمالا لیست بلندبالایی از بلاک‌باسترهای هالیوودی را خواهید یافت که صرفا برای موفقیت در گیشه ساخته شده‌اند. آثاری که احتمالا بلافاصله پس از گذشت یک فصل در سینماها به طور کلی فراموش می‌شوند. ذات اکثر فیلم‌های علمی تخیلی این روزهای هالیوود این‌گونه است. چه از طرفداران این نوع سرگرمی باشید و چه آن را باطل و بیهوده بدانید، باید بگویم که فیلم Geo Storm حداقل در ترازوی قیاس با آثار مذکور یک سر و گردن علمی‌تخیلی جالب‌تری است. به عنوان کسی که کاملا مخالف این‌جور قیامت‌ها در آثار علمی‌تخیلی است و چندان از ماهیت‌شان حمایت نمی‌کند، باید بگویم که از تماشای فیلم Geo Storm لذت بردم. طعم جنون بی‌رحم طبیعت با لوکیشن‌های وحشی و طبیعتا وحشت‌انگیزش Geo Storm را به یک ساعت و اندی ماجراجویی هیجان‌انگیز بدل کرده است. جوری به نظر می‌رسد که انگار در این فیلم شیپور قیامت به صدا در نمی‌آید، اما ناگهان قیامت می‌شود؛ البته این هرج و مرج معنی خوبی نمی‌دهد تا زمانی که سناریوی اصلی به کمک ماجرا می‌آید. در پس این قیامتی که زمین بر سر ساکنینس برپا کرده‌ است، داستان دو برادر را خواهید شنید که در دو جبهه‌ کاملا متفاوت برای جلوگیری از این مصیبت نه‌چندان علمی تخیلی (!) لباس رزم پوشیده‌اند. و داستانی که در Geo Storm می‌شنوید اصلا تازه نیست، اما همچنان تعمل‌برانگیز و تا حدودی سرگرم کننده است. پس آری فیلم Geo Storm ارزش وقتی که برای صرف می‌کنید را دارد.

قالبا چنین فیلم‌هایی که با هدف غرق کردن مخاطب در دریایی از مصیبت‌ها طراحی شده‌اند چند ویژگی مشترک دارند. اکثر این فیلم‌ها اگر چه ظاهرا معضل بزرگی را هدف گرفته‌اند، اما دست و دل باز نیستند و معمولا در به تصویر کشیدن عمق فاحعه از خود رحم نشان می‌دهد؛ مثلا شهری زیر و رو می‌شود، اما کسی نمی‌میرد. ویژگی دیگرشان این است که اگر جلوه‌های بصری را از آن‌ها بگیرید، عملا یک تئاتر برهنه از محتوا را خواهید یافت که اتفاقا سرگرم کننده هم نیستند. به علاوه تمام این فیلم‌ها داستان بسیار ساده‌ای دارند و معمولا گروهی را نشان می‌دهند که یا قرار است زنده بمانند یا تصمیم گرفته‌اند که باعث زنده ماندن دیگران باشند. فیلم Geo Storm با وجود اینکه در زمره همین آثار قرار می‌گیرد، اما تنها یک ویژگی از سه مورد بالا را در خود دارد. اولا که فیلم به اندازه کافی بی‌رحم است و دوما، احساس می‌کنم که داستان اصلی بدون جلوه‌های بصری هم به موضوعات مهمی اشاره دارد. تهدیدات زیست محیطی بزرگی که حالا جان زمین را به خطر انداخته و یک اشتباه ساده در سیستم، به معنی مرگ قطعی بخش بزرگی از جانداران روی آن است و چه باور کنیم یا نه، به نظر نمی‌آید که تا به واقعیت پیوستن این شرایط زمان زیادی باقی مانده باشد. اما در عین حال ویژگی سوم را هم به شکل اشتباهی در خود جای داده است. آری اگر صادق باشم این فیلم به عنوان ساخته‌ای که با هدف سرگرمی و گذراندن اوقات، کمی اکشن و مقداری هم چاشنی هیجان ساخته شده قابل احترام است. به اندازه کافی سرگرم شدم، به اندازه کافی تحت تاثیر بازیگر خردسال ماجرا قرار گرفتم، هیجانش اگرچه بی رنگ و لعاب بود اما به دل نشست و مجموعا آنگونه بود که بگویم به اندازه کافی اصالتش را حفظ کرد. و اما اصالت چنین آثار هالیوودی چیست؟

شاید کمی مسخره به نظر بیاید، اما ذاتا برخی از آثار هالیوودی ساخته‌ شده‌اند که سرگرم کننده باشند. ذات سرگرم‌کننده بودن هم به سادگی دست‌یافتنی نیست و شما نمی‌توانید پیش خود بگویید که جلوه‌های بصری یک تنه همه کار را می‌کند. احتمالا همچین فکری را تولیدکنندگان فیلم Power Rangers هم می‌کردند و پس از اکران به کلی غافل گیر شدند. Power Ranger در سال گذشته اکران شد؛ یک فیلم کاملا بلاک‌باستری که نه حتی اکشن‌های خوبی دارد و نه داستان خوبی، آمده است که سفره‌اش را در گیشه پهن کند و این وسط یک چیزی کاسب شود. منهای جلوه‌های هالیوودی این فیلم، نکته مثبت دیگری را نمی‌توان در آن جستجو کرد. در عین حال آثاری مانند فیلم Geo Storm بیشتر این سوال را در ذهنتان ایجاد می‌کنند که آیا در آینده اگر روزی شاهد اکران فیلمی متکی بر برخی از جلوه‌های ویژه و غرق در تهدیدات جهانی بودیم، آن را ببینیم یا پیش خود بگوییم ارزشش را ندارد. پاسخ ساده‌اش می‌شود اینکه ارزشش را دارد؛ آری! Geo Storm فرمول داستان‌سرایی جدیدی ندارد و کاملا یک فیلم اکشن آخرالزمانی پر از جلوه‌های ویژه‌ است؛ در عین حال سرگرم کننده هم هست.

Geo Storm بعضی اوقات تصمیمات اشتباهی می‌گیرد. پیش خود می‌گفتم اگر در پایان بندی واقعا شخصیت اصلی داستان به کام مرگ کشیده می‌شد بعضا بار تراژدیک داستان موثرتر بود. خب این نشان می‌دهد که عوامل سازنده صرفا یک فیلم تجاری تولید کرده‌اند که تاحدودی جنبه‌های سرگرمی را در خود جای داده است. چرا که سناریوی اصلی به شکل عجیب و غریبی کلیشه دارد. این را هم نمی‌توان فراموش کرد که در فیلم مصیبت از دست رفتن میلیون‌ها نفر نادیده گرفته می‌شود و ایرادات این چنینی که البته در ذات چنین آثاری نباید به دنبال‌شان بود، پرتعداد و پرتکرارند. اما شاید شرایط برایم جذاب‌تر شد زمانی که این فرصت را به خود دادم تا غرق در تصمیمات عجوبه‌ای به اسم طبیعت شوم. جئو استورم کویر را دریا می‌کند، نیویورک را زیر رگبار اَبَر رعد و برق‌ها قرار می‌دهد، گردبادهایی بزرگ‌تر از بزرگ‌ترین برج دنیا را به سمت بمبئی می‌فرستد، باران تگرگ را بزرگ‌تر از بزرگ‌ترین تخیلات اخیر هالیوود به تصویر می‌کشد و صادقانه تا حدودی جذاب از کار در آمده‌اند.

در روزهایی که انسان امانتدار شریفی نیست و زمین را تبدیل به بازیچه‌ای بر انقلاب صنعتی‌اش کرده، یخ‌های قطب جنوب آب شده و حفره‌های بزرگی در طبیعت ایجاد گردیده است. طبیعت که گویا حسابی از دست ساکنینش عصبانی به نظر می‌رسد، موجی از طوفان‌های غیر معمول را به سمت شهرهای معروف جهان می‌برد. حالا دانشمندان در کنار یکدیگر جمع می‌شوند تا در مقابل تهدید بزرگ طبیعت ایستادگی کنند. حاصلش می‌شود دنیایی که توسط یک ابررایانهِ فضایی اداره می‌شود و نقص در گوشه‌ای از این رایانه به معنی آغاز یک طوفان همه‌جانبه است. دست بر قضا اهداف تروریستی پایش را به این ابرسفینه فضایی باز می‌کند. یک ویروس فوق پیشرفته، عملکرد این رایانه غول‌پیکر (داچ‌بوی) را تحت تاثیر قرار داده و دچار اختلال شدیدی می‌کند. تا جایی که طبیعت دوباره فرصت فرمانروایی پیدا کرده و حالا اگر شخصیت‌های داستان دیر بجنبند، زمین را طوفان می‌بلعد. طوفانی که احتمالا جغرافیای زمین را حسابی ناآشنا می‌کند؛ این حادثه که طوفان جغرافیایی نام دارد قرار است میلیون‌ها نفر را به کام مرگ بکشاند و تا حدودی این‌کار را هم می‌کند.

فیلم در دو جبهه روایت می‌شود. در زمین ما انسان‌هایی را می‌بینیم که به دنبال باعث و بانی ماجرا هستند و وظیفه دارند که تا شروع این طوفان جغرافیایی راهی برای جلوگیری از نابودی ابررایانه‌ِ فضایی‌شان پیدا کنند. وقتی پای اهداف سیاسی وسط کشیده می‌شود، کم کم سناریوی اصلی داستان ضربه می‌بینید؛ چرا که در این میان یک سری استدلال‌ها شما را قانع نمی‌کند. از آنجایی که مخاطب خوب می‌داند دیر یا زود دنیا قرار است نابود شود، فیلم تا حدودی قابل پیش‌بینی خواهد بود؛ نقطه آغاز و انتهای فیلم Geo Storm  و سرانجامی که برای هر دو پلان ابتدایی و انتهایی در نظر گرفته شده است برای بیننده از روز هم روشن‌تر خواهد بود. شخصیت‌ها برای یک ساعت و اندی که در مقابل دوربین می‌آیند دوست‌داشتنی و قابل احترام‌اند. در این بین عملکرد تیم بازیگری اگرچه تیپ خاصی ندارد، اما قابل تحسین است و باید گفت که «تالیتا بیتمن» (Talitha Bateman) به عنوان یک بازیگر نوجوان (و در اینجا خردسال) بیش از اندازه خوب است.

وقتی از من بپرسند که آیا تماشای فیلم Geo Storm ضروری است یا خیر قاطعانه پاسخ منفی به آن‌ها می‌دهم. اما هنوز هم نمی‌گویم که تماشا کردنش وقت کسی را بیهوده هزینه خواهد کرد. فیلم Geo Storm به اندازه کافی سرگرم‌کننده، هیجان انگیز و به لطف جلوه‌های بصری تاحدودی تماشایی است. پس آری اگر در آرشیو فیلم‌های‌تان جشنواره‌ شپش‌ها برپاست (!)، می‌توانید تماشای Geo Storm را در اولویت قرار دهید. این فیلم با عملکرد نسبتا خوب بازیگری، سناریویی ضعیف و جلوه‌هایی تماشایی می‌تواند برای یک ساعت سرگرم‌تان کند. اگر چه احتمالا شما هم مانند اینجانب برخی از تصمیمات اشتباه و استدلال‌های تک خطی فیلم را احساس خواهید کرد. در حال حاضر طوفان جغرافیایی یا Geo Storm فیلمی است که در قیاس با آثار گذشته هالیوود در ژانر پایان دنیا عملکرد نسبتا بهتری دارد. آن‌هایی که در طول چند سال گذشته بارها به سراغ چنین فیلم‌هایی رفته‌اند و نمونه‌هایی نظیر «روز استقلال» را پیشتر دیده‌اند، احتمالا از تماشای Geo Storm نیز لذت خواهند برد. البته «روز استقلال» در قیاس با فیلم Geo Storm قاب‌بندی و شرایط به شدت وخیم‌تری دارد. با تمامی این اوصاف Geo Storm اگر چه فیلم خوبی نیست، اما سرگرم کننده و تا حدودی جذاب است که همین باعث می‌شود نتوانیم از آن یک اثر شکست خورده بسازیم؛ اگر چه احتمالا این فیلم در سالن‌های سینمای هالیوود بارها  و بارها هو می‌شود.