نوستالوژی: نقد و بررسی بازی Batman: Arkham City ؛ خفاش قهرمان

در ادوار مختلف همواره شاهد خلق، پیدایش و اوج گرفتن ابر قهرمان‌های مختلفی بوده‌ایم. قهرمانانی که هر یک در زمان خویش تصویر یک ناجی دوست‌داشتنی را در ذهن مخاطبین خود تداعی کرده‌اند. ناجی از جنس بشر و یا موجودی دوست‌دار صلح و انسان‌ها که در مقابل تاریکی قد علم کرده است. یکی از این شخصیت‌های محبوب بی‌تردید Batman یا مرد خفاشی است. قهرمانی که نخستین بار در کمیک‌بوک‌ها و به‌وسیله طراحی آمریکایی به نام «باب کین» در سال ۱۹۳۹ خلق شد. شاید در آن زمان کین، و همکاران وی در DC Comic هرگز تصور نمی‌کردند این مرد نقاب دار که در سایه کمیک‌های سوپر من زاده شده است به چنان محبوبیتی دست یابد که برای سالیان متمادی چشم‌های بسیاری را نظاره‌گر ماجراهای خودکند. این محبوبیت تا جایی ادامه یافت که به عقیده بسیاری از فعالین دنیایی بازی، سینما و کمیک بوک‌ها، بروس وین، قهرمان خوش قلب و رنج دیده گاتهام یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌ها در دنیای قهرمانان است. در ادامه با نقد و بررسی بازی Batman: Arkham City همراه گیم‌شات باشید.

بعد از بازی‌های رایانه‌ای بی‌شمار ناموفق و یا نیمه موفقی که با اقتباس از فیلم‌ها و شخصیت‌های مختلف دنیای کامیک‌بوک‌ها به وجود آمده بودند، همگان ایده استودیو RockSteady که قصد احیای مرد خفاشی در دنیای بازی‌های رایانه‌ای را داشت چندان جدی نگرفتند. اما در سال ۲۰۰۹ و با انتشار بازی موفق و پر فروش Batman: Arkham Asylum پاسخ در خور توجه‌ای به  پیش داوری‌هایی که در مورد این عنوان صورت گرفته بود داده شد. اما این نقطه عطف و یا قله افتخار کار RockSteady نبود، بلکه  این استودیو با ساخت و انتشار  دومین نسخه از سه‌گانه آرکهام به کمک کمپانی برادران وارنر به همگان ثابت کرد خفاش مجذوب کننده کمیک بوک‌ها توان انگشت به دهان کردن بازیکنان را نیز دارد. این عنوان چیزی جز Batman: Arkham City نبود. بازی‌ای که روایت‌گر بخش دیگری از حماسه‌های بتمن و نجات شهر گاتهام توسط او بود که در سال ۲۰۱۱ برای رایانه‌های شخصی و کنسول های نسل هفتمی روانه بازار شد و چندی قبل نیز شاهد عرضه نسخه بازسازی شده آن برای کنسول‌های نسل هشتمی بودیم.

داستان این عنوان بدون شک یکی از نقاط عطف آن بشمار می‌رود. روایت بازی از جایی آغاز می‌شود که بروس وین بعد از سخنرانی خود در مورد شهر گاتهام و بیان جملاتی که مذاق برخی خوش نیامده، توسط نیرو‌های انتظامی و به دستور Hugo Strange دستگیر و سپس زندان بیماران روانی آرکهام منتقل می‌شود. در ادامه ما شاهد هستیم بروس وین با گریختن از مخمصه و فرار کردن از دست Strange و پنگوئن به کمک آلفرد پنی ارث یعنی خدمتکار وفادارش شنل خود را بر تن کرده و به دنبال پژوهش بیشتر در مورد پروژه جدید دکتر Strange یعنی «پروتوکل ۱۰» که سبب قدرت گرفتن بیشتر ظلم و تاریکی در گاتهام می‌شود، می‌رود. مطلبی که به چنین سادگی نبوده و مشکلات بسیاری بر سر راه او قرار دارد که کمک یاران همیشگی خفاش ما و به‌خصوص آلفرد سبب گذشتن از آن‌ها می‌شود.

در Batman: Arkham City علاوه بر Hugo Strange دشمنان دیگر بتمن نیز حضور دارند که گل سرسبد آنها Joker یعنی شخصیت منفی اصلی بازی است. جوکر را می‌توان آینه تمام نمای یک فرد روانی و قدرت طلب دانست. امری که چندان باب میل قهرمان داستان ما نبوده و باری دیگر شاهد تقابل این دو خواهیم بود. یکی از نکات مثبت داستان سرایی بازی را مسلما باید دیالوگ‌ها و اعمال جوکر دانست. زیرا همانند بازی موفق FarCry 3 که بدون شخصیت دیوانه ی Vass روایت بازی چنگی به دل نمی‌زد، در Arkham City نیز همین ایجاد حس قرینه بودن شخصیت جوکر و بتمن است که به بلوغ داستان کمک به سزایی می‌کند. همچنین افرادی همچون Two Face  و MR.Freeze نیز قسمتی از بار داستانی این بازی را به دوش می‌کشند. Two Face که زمانی به او لقب شوالیه سفید و ناجی شهر داده شده بود در همان سکانس اولیه بازی به سراغ  WomenCat رفته و او را دستگیر می‌کند تا علاوه‌بر درگیری او با بتمن، در طول بازی همواره شاهد تقابل این دو نیز باشیم که از کشش لازم برخوردار است. جدا از این شخصیت‌ها و نکات مثبت پیرامونشان موضوعی که سبب شکل گیری یک پرسش در ذهن مخاطب می‌شود تعداد زیاد شخصیت‌های داستان در این عنوان است. و آن سوال چیزی جز این نیست که چرا RockSteady به جای به کار گیری افراد متعدد در مقابل بتمن به پرداخت بیشتر به شخصیت‌هایی همچون هارلی کوئین یعنی یار و معشوقه جوکر که پتانسیل پرداختن بیشتر در روند بازی را داشتند، مشغول نشده است؟ زیرا شاهد هستیم بجز جوکر عده‌ای از افراد منفی بعد از مدتی حضور فعال در بازی به سایه می‌روند و یک باس ناکار آمد دیگر جایگزینشان می‌شود! البته نحوی روایت و اتفاقات ناگهانی که در بازی رخ می‌دهد به گونه‌ای هنرمندانه بوده که ایراد گرفتن از داستان این ساخته RockSteady را مشکل می‌کند و در یک جمع بندی برای داستان و شخصیت پردازی  Batman: AC می‌توان گفت با چشم پوشی از برخی اشکالات کوچک هنوز هم این بخش ارزش تجربه و مرور مجدد را دارد.

بی‌اغراق هنوز هم گیم‌پلی Batman: AC دارای جذابیت و کشش لازم برای سرگرم کردن مخاطبین جدید سری و افرادی که بارها این عنوان را به اتمام رسانده‌اند را دارد. بتمن برخلاف سایر ابر قهرمانان از قدرت‌های فرابشری عیجب و غیرقابل لمس، بی‌بهره بوده و همین امر سبب مملوس شدن مبارزات این شخصیت در دنیای بازی‌های رایانه‌ای می‌شود. در  این عنوان تیم سازنده تا حدودی دست شما را برای پیشبرد اهدافتان در درگیری‌ها باز گذاشته است. به این شکل که به سه روش کلی می‌توانید بر دشمنان خود چیره شوید که عبارت‌اند از، Silent Takedown ،Inverted Takedown و مبارزات سریع و مستقیم. در روش اول شما به شکلی آرام و بدون شناسایی شدن توسط دشمنانتان می‌بایست آن‌ها را بی‌هوش نمایید که این مبارزات بی‌سر و صدا چندان آسان نبوده و یک اشتباه کوچک سبب می‌شود شیوه درگیری و گیم‌پلی به روش سوم یعنی مبارزات سراسر اکشن و هیجانی تغییر کند. همچنین در شیوه دیگر شما می‌توانید عده‌ای دشمنانتان را از میان بردارید و خطر برخی دیگر را نیز با یک جای گیری مناسب  به مانند یک خفاش بدون جلب توجه دیگران از نقطه خاموش کنید!

در مورد نحوی مبارزات تن به تن بتمن در شهر آرکهام باید گفت، شما با یک اکشن سریع و دلچسب رو به رو خواهید بود که در درجه‌های سختی، آسان و متوسط بجز در برخی صحنه‌های معدود مشکل خاصی برای نابود کردن دشمنانتان پیش روی ندارید و به سادگی می‌توانید با حملات سریع و فشردن دکمه‌های لازم برای دفاع و رفتن به حالت ضد حمله به اهدافتان دست یابید. نکته روشن و بارز مبارزات تن به تن یا بهتر است بگوییم چند نفر به یک نفر (دشمنان متعدد در مقابل بتمن!) حالات مناسبی است که اعضای RockSteady برای آن‌ها در نظر گرفته‌اند. به عنوان مثال هنگامی که در حال مبارزه با یک دشمن هستید، فرد دیگری ممکن است یک شئ را به سمت شما پرتاب کند که در این زمان می‌توانید با فشردن یک دکمه به سرعت از مبارزه خارج شده یا کار نفر رو به رو را تمام کرده و شئ را گرفته و آن را به سمت فرد پرتاب کننده یا سایرین روانه نمایید. اما پیشنهاد مناسب‌تر برای افرادی که قصد مرور خاطرات خود در شهر آرکهام را دارند این است که بازی را این بار بر روی درجه سختی دشوار تجربه کنند تا با چالش بیشتری به هنگام درگیری‌ها مواجه شده و تقابل با یک غول یک دست و چند دشمن چاقو به دست برایتان خوف انگیز باشد! جدا از شخصیت بتمن دیگر فرد قابل بازی در Batman: AC زن گربه‌ای (WomanCat) بوده که سیستم مبارزات او نیز کم نقص از آب در آمده است. زاویه دوربین به هنگام در دست گرفتن کنترل او کمی تغییر کرده و به عقب‌تر می‌آید تا شما دیدی بهتر برای مبارزه به‌دست آورید. همچنین سرعت و روند درگیری‌ها سریع‌تر شده و به اجرا در آوردن کمبو‌ها با این شخصیت نسبت به بتمن زیبا تر است. با شلاق خود نیز می‌توانید دشمنانتان را گیج کرده و طی یک صحنه تقریبا سینمایی کار آن‌ها را یکسره کنید.

عامل تاثیر گذار دیگر در گیم‌پلی این عنوان بدون شک تجهیزات و لوازم بتمن است. تجهیزاتی مانند Detective mode که نسبت به نسخه ی پیشین (Batman: AA) پیشرفت‌هایی به خود دیده و به واسطه آن شما می‌توانید رد گلوله، بازسازی اتفاقات رخ داده، محل قرار گیری دشمنان و… ملاحضه کنید. همچنین ابزاری مانند Explosive Gel که برای تخریب دیوارها از آن استفاده می‌شود و یا بمب‌های دود زا و موارد دیگری از این دست نیز در بازی حضور دارند که در روند کلی گیم‌پلی و به خصوص با پیشروی در بازی برای انجام مراحل ملزم به استفاده از آن‌ها هستید. در یک جمع‌بندی برای چگونگی عملکرد تجهیزات بتمن در این عنوان باید گفت، تیم سازنده به خوبی هر آنچه که لازم بوده است را در بازی گنجانده و از سوی دیگر مانند سومین نسخه از سه گانه آرکهام (Batman: Arkham Knight) بر روی یک وسیله (یعنی ماشین بتمن در بازی ذکر شده) مانور نداده و به جرئت می‌توان گفت استفاده از هر کدام از این تجهیزات برای شما خسته کننده نمی‌شود و سبب جذابیت بیشتر گیم پلی شهر آرکهام شده است.

در این نسخه و به لطف موتور بازی سازی Unreal 3 محیط بازی بسیار بزرگ‌تر، پرجزئیات‌تر و به نوعی جهان آزاد (Open World) شده است. در این شهر بزرگ و مخوف برخلاف بیشتر عناوین هم عصر  Batman: AC کوچه و محل‌های شهر نقش دکوری ندارند و  استودیو RockSteady تقریبا در جای جای آن فعالیتی برای انجام دادن قرار داده است. این موضوع هنگامی جالب‌تر می شود که شما قصد تکمیل کردن بازی به صورت ۱۰۰% را داشته باشید زیرا ملزم به انجام مامورت های فرعی و معماهای Riddler چالش بر انگیز و… می‌شوید که کاری بس جذاب اما زمان بر است. حال که صحبت از ماموریت‌های فرعی شد خوب است اشاره‌ای به گستره کم نظیر و متنوع این قبیل فعالیت‌ها در Batman: AC نسبت به بازی های هم نسل و هم سبک آن داشته باشیم. در این ساخته RockSteady برخی از مراحل فرعی وجود دارد که از نظر جذابیت نه کم از مراحل اصلی ندارند بلکه از آن‌ها نیز دوست‌داشتنی‌تر هستند. مراحلی که شامل نجات یک شهروند بی‌دفاع از دست شیادان، گوش مالی دادن به چند دشمن، پیدا کردن بسته‌های مخفی و موارد بسیار دیگری می‌شود که باید گفت با تعادل خوبی که میان مراحل اصلی و فرعی بازی وجود دارد شما رفته رفته بیشتر غرق در گیم‌پلی سریع و حماسی بازی خواهید شد.

نکته پایانی که می‌بایست در مورد گیم پلی بازی به آن اشاره کرد، باس فایت های بازی است. هر چند که در شهر آرکهام با تنوع نسبتا خوبی از باس‌ها و دشمنان سرشناس بتمن مواجه هستیم، اما همین گوناگونی مانند بخش شخصیت‌پردازی اندکی به سطح کیفی این قسمت از بازی نیز لطمه زده است. زیرا مبارزه با چند تن از باس‌ها و به خصوص MR. Freeze از جذابیت لازم برخوردار نبوده و در پایان مبارزه با او حس تکرار یک سری عمل از پیش مشخص شده یعنی مخفی شدن، قرار گرفتن در نقطه‌ای که به Freeze اشراف دارید و فشردن دکمه مورد نظر در شما وجود می آید. البته باید اشاره کرد که این مورد چندان مشکل ساز نبوده و با در نظر گرفتن سطح کلی گیم پلی‌بازی خدشه‌ای به آن وارد نمی‌شود.

بی‌تردید اگر هم‌اکنون به تجربه اکثر عناوین نسل هفتمی مشغول شوید از گرافیک بازی دل زده خواهید شد و احتمالا از لذتی که از انجام بازی نسیبتان می‌شود کاسته خواهد شد. اما معدود عناوینی نیز در این بین به چشم می‌خورند که علارقم نسل هفتمی بودن هنوز هم گرافیک قابل قبولی را ارائه می‌دهند. یکی از این بازی‌ها Batman: AC است. البته این امر به منزله این نبوده که جزئیات بازی و طراحی محیط و شخصیت‌ها در حد بازی کم نظیر  Batman: AK (نسخه ی سوم این سه گانه) در زمینه گرافیکی است، بلکه به این معنی بوده که گرافیک و جلوه های بصری این ساختی  RockSteady در زمان انتشار بازی بسیار عالی و کم نقص بوده و حتی یکی از برترین عناوین ساخته شده در نسل هفتم در این زمینه است. همچنین چند روز قبل نیز نسخه بازسازی شده دو شماره نخست سه‌گانه شهر آرکهام در قالب یک بازی و تحت نام Batman: Return to Arkham برای کنسول‌های نسل هشتمی منتشر شد که از گرافیک و کیفیت بصری بسیار بالاتری بهره می‌برد که برای تجربه مجدد بازی در صورت در اختیار داشتن یکی از کنسول‌های نسل حاضر، این نسخه پیشنهاد می‌شود.

شهر گاتهام بسیار زنده و پویا طراحی شده است که از اتمسفری تاریک و سنگین بهره می‌برد که نظر هر بیننده‌ای را به خودش جلب خواهد کرد. دشمان بی‌شماری که در بازی قرار گرفته‌اند که هر دسته از آن‌ها طراحی خاص گروه خود را دارند و این امر بر زیبایی بازی افزوده است. همچنین قسمت‌های مختلف نقشه مانند فاضلاب‌ها، موزه، زیر زمین‌ها و سایر بخش‌های شهر طراحی مختص خود را دارند که در تمامی آن‌ها جزئیات اشیا و کیفیت طراحی بافت‌ها قابل قبول بوده و مسلما طیف گسترده‌ای از بازیکنان را در سال ۲۰۱۱ ذوق زده کرده است! همچنین انیمیشن‌هایی که برای مبارزات بتمن و حرکات دشمنان او در نظر گرفته شده است بسیار متنوع و کم‌نقص هستند که برای بلوغ هرچه بیشتر بازی کمک شایانی را انجام داده‌اند. زیرا صحن‌ های پدید آمده به هنگام مبارزات تن به تن و آن حس سینماتیکی که در پایان نبرد به وجود می‌آید سبب تحریک هرچه بیشتر مخاطب برای به‌ نمایش در آوردن حرکات ترکیبی می‌شود.

گذشته از این موارد دور نمای شهر گاتهام بسیار عالی کار شده است. برای درک هرچه بهتر این موضوع کافیست یک‌بار بر بلندای یک آسمان خراش قرار بگیرید و از آنجا نظاره گر محیط اطرافتان باشید تا آن حسی که اشاره شد را لمس کنید. علاوه‌بر آن کیفیت سایه‌زنی نسبت به‌ نسخه پیشین پا را فراتر گذاشته است و این مورد بسیار نرم‎‌تر و طبیعی‌تر شده و وسعت محیط‌های داخلی بازی (اتاق‌ها و مکان‌های فرعی درون یک بنا) بسیار بیشتر شده و علارقم این پیشرفت شاهد کاهش تعداد بارگذاری‌ها (Loading) و زمان انجام آن‌ها هستیم که نشانگر صرف وقت بسیاری از سوی تیم سازنده برای طراحی بازی است. در توصیف بخش جنبه‌های بصری  Batman: AC باید گفت با یک بازی کم نظیر مواجه هستیم که همان طراحی دشمنان اصلی بازی برای اثبات این ادعا کافی است چه برسد به کیفیت بالای استیل و چهره بتمن و  زن گربه‌ای که واقعا دوست‌داشتنی کار شده‌اند.

زمانی می‌توان در توصیف یک بازی از لقب شاهکار استفاده کرد که آن عنوان همه چیز تمام باشد و Batman: AC مصداق کامل این کلمه بوده و در نتیجه کیفیت بخش موسیقی و صداگذاری این بازی بی‌تردید فوق‌العاده است. برای فهم کامل این امر کافی است صدای شخصیت اصلی منفی بازی یعنی جوکر را بیاد بیاورید و یا مکالمات صورت گرفته در میان آلفرد و بتمن را باری دیگر از نظر بگذرانید تا تکلیف کم نقص بودن گویندگی و صداگذاری شخصیت‌های مختلف بازی مشخص شود. امری که بر خلاف برخی از بازی های امروز تنها به چند شخصیت اصلی بازی محدود نشده و تمامی افرادی که حتی نقش کوچکی در بازی را ایفا می کنند صدایی متناسب با شخصیتشان و با کیفیت را ارائه می دهند که این موضوع قابل تقدیر است.

بخش جذاب دیگر  Batman: AC  موسیقی‌های نواخته شده در طول بازی بوده که همانند سطح کیفی موزیک‌های اکثر عناوین مهم در نسل هفتم و هشتم قابل ملاحضه است اما عاملی که این عنوان را اندکی متمایزتر جلوه می‌دهد هماهنگی عالی موسیقی‌ها با گیم‌‎پلی بازی است. به عنوان مثال زمانی که شما در حال مخفی کاری هستید بازی هیجان و استرس شما را افزایش داده و سبب خلق لحظاتی جذاب‌تر برای مخاطب می‌شود و به هنگام مبارزات تن به تن و در گیری‌ها سبک و ریتم موسیقی‌ها شکلی سریع‌تر و هیجان آورتری به خود گرفته و سبب تحریک هر چه بیشتر شما در مبارزات خواهد شد. همچنین صدایی که برای مشت‌ها و ضربات، انفجارها و… در نظر گرفته شده است دقیقا همان چیزی بوده که شما انتظار دارید و به طبع چنین موضوعی سبب افزایش لذت تجربه بازی می‌شود.

سخن پایانی:

در پایان باید گفت Batman: Arkham City بدون اغراق یکی از فاخرترین بازی‌های نسل هفتم و ادوار مختلف این صنعت است و به نوعی تجربه  آن برای تمامی بازیکنان واجب است! بازی‌ای که با داستان سر راست اما پر پیچ خود که هر لحظه اتفاق تازه‌ای در آن رخ می‌دهد و روایت آن به بخش‌های مختلف تقسیم می‌شود که به همراه گیم پلی کم نقص و به یادماندنی‌اش و کمک گرافیک عالی و موسیقی های قابل قبول توانست نمرات، نقد‌ها و بازخورد‌های بسیار مثبتی را کسب کند که واقعا لایق آن‌ها نیز بوده است. در نتیجه اگر هنوز موفق به تجربه این عنوان نشده‌اید اندکی تعلل نکرده و حتما آن را تجربه کنید و اگر بازی را پیش از این انجام داده‌اید تجربه مجدد آن به شما توصیه می شود زیرا جای جای این عنوان مملو از نکات مثبت و روشن است.