نقد و بررسی بازی The Sinking City؛ گیمپلی برباد رفته

در بیابان خشک تابستان بازی‌های جدید، بازی The Sinking City می‌تواند یک توفیق اجباری برای خیلی‌ها باشد. با گیم‌شات در بررسی این عنوان همراه باشید.

بازی‌هایی که با الهام از رمان‌های Lovecraft درست می‌شوند در چند سال اخیر موفقیت صعودی را به چشم دیده‌اند، ولی بازی The Sinking City با ترکیب کردن یک داستان مرموز و صحنات اکشن سوم‌شخص به فرمولی دست پیدا می‎کند که از بسیاری از دیگر همقطارانش بهتر و موفق‌تر است، جهان بازی پر از جزئیات است و همه چیز در خور یک داستان لاوکرفتی درست شده است. در این میان با این‌که سازنده بازی Fraogware یک داستان پیچیده و خوب درست کرده است ولی تکیه بر تعدادی از المان‌های بیهوده و کسل‌کننده باعث می‌شود که از ارزش بازی The Sinking City کاسته شود.

اگر بازی Call of Cthulhu را به خاطر داشته باشید این عنوان سعی کرد به جای ایجاد یک جهان بزرگ و کار شده یک داستان کوتاه‌تر و قوی‌تر را روایت کند که در این امر موفق هم شد، ولی درباره بازی The Sinking City ما شاهد ترکیب شدن و ارجاعات مختلف به داستان‌های زیادی از Lovecraft هستیم؛ و این در حالی است که تعادل به خوبی رعایت شده است و ما شاهد یک داستان منسجم و قوی هستیم. در چند دقیقه اول شاهد معرفی شخصیت‌های اصلی هستیم که در این میان شخصی به نام Mister Robert Throgmorton وجود دارد که نصف انسان و نصف میمون است، اشاره‌ای دقیقه به داستان Facts Concerning the late Arthur Jermyn and his family که توسط Lovecraft نوشته شده است، سپس شاهد معرفی مردمی هستیم Innsmouther نام دارند که در واقع همان مردمان ماهی‌شکل از یکی دیگر از رمان‌های این نویسنده هستند. نویسندگان بازی به خوبی توانسته‌اند داستان‌های این نویسنده قهار در ژانر ترسناک را با هم ترکیب کنند به طوری که نه این آثار صدمه ببیند و نه به روایت بازی لطمه‌ای وارد شود. البته بازی خالی از کلیشه هم نیست. به مانند خیلی از دیگر قهرمانان داستان‌های در این سبک، شخصیت اصلی بازی که Charles Reed نام دارد یک کهنه سرباز است که دچار توهم می‌شود و از بی‌خوابی رنج می‌برد. مطمئنا همه ما چنین قهرمانی را در بیشمار اثر دیده‌ایم، البته این مورد هیچ‌وقت باعث نمی‌شود که داستان بازی دچار ضعف شود.

اتمسفر شهر درون بازی بی‌نظیر است و از گیرایی بالایی برای جذب مخاطب برخوردار است

این عنوان سوم‌شخص ترسناک در شهر Oakmont جریان دارد، مکانی که به شکل Open World طراحی شده است و به خاطر یک سیل شدید آسیب زیادی به آن وارد شده است. دقیقا در ورودی این شهر سیل‌زده است که شاهد یک جهان پر جزئیات و زیبا هستید که به روایت داستان کمک می‌کند و همچنین با اتمسفر گیرای خود یادآور عناوینی همچون Bioshock و Sillent Hill می‌شود. خیابان‌های مه‌زده و پر از آب در حالی که باران به شدت در حال باریدن بر روی آن‌ها است واقعا جذاب کار شده‌اند، ولی بازی هنگامی می‌درخشد که در حال راندن یک قایق موتوری هستید که ناگهان متوجه می‌شوید چیزی زیر قایق در حال حرکت است، لحظه‌ای که متوجه می‌شوید بهتر بود در خشکی می‌ماندید. همانطور که از یک عنوان Lovecraftای انتظار دارید فرای مبارزه، ماجراجویی و دنبال کردن داستان یک فاکتور دیگر نیز وجود دارد و آن سلامت عقلی شخصیت اصلی است. با گذشت داستان متوجه می‌شوید که چرا Charles Reed سروکارش به این شهر افتاده است، گذشته‌ای که با مراحلی پر از توهم بازگو خواهد شد.

البته NPCهای بازی The Sinking City اصلا با جو شهر سیل‌زده درون بازی همخوانی ندارند. در حالی که شهر Oakmont یک برهوت آب‌گرفته و ترسناک است، شهروندان جوری در شهر تردد می‌کنند که انگار اتفاقی نیافتده است. درست است که با هرچه نزدیک‌تر شدن به اتمام بازی شاهد سرقت‌ها، ظهور پیامبران دروغین و هیولاهای جدید هستیم؛ ولی هنگامی که می‌بینید یک مرد در حال واکس زدن کفش‌های خودش است در حالی که در کوچه بغل یک هیولا سر از زمین بیرون آورده است کاملا حس و حال ترس درون شما از بین می‌رود.

برخلاف NPCها اما دیگر کارکترها از شخصیت‌پردازی قوی و خوبی بهره می‌برند. از روسای مافیا گرفته تا رهبران مردمی و سیاست‌مردان فاسد هر کدام به قدری خوب پرداخت‌ شده‌اند که مطمئن باشید با تک به تک آن‌ها ارتباط برقرار خواهید کرد. البته چنین نقطه قوتی به خاطر مدل صورت بد شخصیت‌ها باعث شده است که کمی آسیب ببیند، به خصوص شخصیت‌های سیاهپوست که همه یک چهره بیشتر دارند.

تمامی موجودات فانتزی موجود در بازی نیز رفتار خصمانه‌ای ندارند

در حالی که داستان و شخصیت‌پردازی بازی The Sinking City در سطح خوبی کار شده است دیگر مکانیک‌های آن در حد متوسط باقی می‌مانند. مبارزات بازی به اندازه کافی هیجان‌انگیز طراحی نشده‌اند و بیشتر یادآور عناوین اولیه Resident Evil و Silent Hill هستند، در این بین دشمنان نیز زیاد زبر و زرنگ نیستند. بعد از تمام کردن تقریبا تمامی ماموریت‌های فرعی و باز کردن بیشتر توانایی‌ها برای شخصیت اصلی هنوز هم این احساس را داشتم که او در مبارزات به اندازه کافی توانا نیست، این در حالی است که او یک کهنه سرباز است و چنین موردی در گیمپلی با داستان مطابقتی ندارد. درجه سختی بازی نیز به خوبی تنظیم شده است و با توجه به امکاناتی که درون بازی به آن‌ها دسترسی خواهید داشت کمتر پیش می‌آید که در مراحل بازی دچار مشکل شوید. هیولاهایی هم که در طی بازی با آن‌ها مواجه می‌شوید شاید تنوع زیادی نداشته باشند ولی همگی در نوع خود خاص و جذاب کار شده‌اند، البته اگر پیگیر ماموریت‌های فرعی باشید با انواعی از آن‌ها روبرو خواهید شد که در خط داستانی اصلی بازی حضوری ندارند. در کمال تعجب بازی هیچ‌گونه غولآخری ندارد و متاسفانه نمی‌توانیم هیجان این کار را در این بازی تجربه کار کنیم.

تقریبا تا اواسط بازی قابلیت Fast Travel کردن برای شما باز نمی‌شود و به همین دلیل باید برای رسیدن به تمام ماموریت‌های بازی مسافت‌های نسبتا طولانی را بپیمایید. چنین موردی باعث می‌شود که کاملا جهان طراحی شده در بازی The Sinking City را مشاهده کنید و با فرهنگ‌های متفاوت درون آن آشنا شوید، البته به شرطی که در کوچه پس کوچه‌های آن که به مانند یک هزارتو می‌ماند گم نشوید. به شخصه بعد از مدتی ترجیح می‌دادم که به جای راه رفتن برای رسیدن به ماموریت‌ها به صفحه نسبتا طولانی لودینگ بعد از Fast Travel زل بزنم. اگر سیستم جهت‌یابی بازی روی اعصاب شما است باید بگویم که مکانیک دیگری نیز وجود دارد که میزان صبر و تحمل شما را به چالش بکشد و آن تحقیق کردن است. برای پیدا کردن اطلاعات درباره هر مرحله و جلو رفتن داستان باید بدانید که چگونه نوشته‌های کاملا نامربوط را به هم مرتبط کنید و از ترکیب درستی از آیتم‌ها نیز استفاده کنید، کاری که واقعا از حوصله خارج است.

هیولاهای درون بازی از طراحی خوبی برخورداند فقط افسوس که مبارزات بازی جای کار بیشتری داشت

هنگامی به لحظات پایانی بازی The Sinking City نزدیک می‌شوید هر چه بیشتر نتایج انتخاب‌های خود را مشاهده خواهید کرد و همچنین متوجه می‌شوید که در آخر تمامی کارکترها نه سیاه هستند نه سفید بلکه به مانند دنیای واقعی همه خاکستری هستند. واقعا باید به سازندگان بازی احسنت گفت که انتخاب‌ها را طوری در داستان بازی تاثیر داده‌اند که بر جای جای آن تاثیر خواهد داشت و فقط شاهد پایان خوب یا بد بر اساس تصمیماتتان نخواهید بود. در نهایت باید گفت پایان‌های بازی کمی گنگ کار شده‌اند و این مورد برای تمامی آن صدق می‌کند؛ مطمئنا می‌توانستیم شاهد پایان‌بندی بهتری نیز برای داستان بازی باشیم.

سخن آخر این‌که اگر به عناوین ترسناک و به خصوص کارهای آقای Lovecraft علاقه دارید به هیچ‌وجه بازی The Sinking City را از دست ندهید. داستانی قدرتمند، روایتی جذاب به همراه شخصیت‌های جالب و کار شده هر مخاطبی را به خود جذب می‌کند. البته در این میان مبارزات کند و مکانیک‌های کار نشده شاید مقداری به تجربه شما از بازی آسیب بزند ولی می‌توانید مطمئن باشید که هیچ‌کدام دلیلی نمی‌شوند که از این بازی زیبا لذت نبرید.