نگاهی به فیلم The Post: هنکس و استریپ در فیلم تازه‌ اسپیلبرگ

فیلم The Post یا «پست» یک فیلم سینمایی آمریکایی به کارگردانی «استیون اسپیلبرگ» (Steven Spielberg) در سبک درام تاریخی است که در سال ۲۰۱۷ اکران شد. «الیزابت هانا» (Elizabeth Hannah) و «جاش سینگر» (Josh Singer) نویسندگان این فیلم سینمایی هستند‌.

فیلم بر اساس واقعیت است و اولین رئیس زن واشینگتن پست، «کاترین گراهام» با بازی «مریل استریپ» (Meryl Streep) و سردبیر روزنامه پست، «بنجامین سی. بردلی» با بازی «تام هنکس» (Tom Hanks) را به تصویر می‌کشد که قصد دارند وارد نبردی بی‌سابقه بین خبرگزاری‌ها و دولتی‌ها بشوند تا بتوانند اسنادی را از پنتاگون افشا کنند. اسراری که مربوط به چهار رئیس جمهور آمریکا و پنهان کاری آن‌ها است.

این اسرار چه هستند؟ در جنگ با ویتنام سران دولت ایالات متحده با خبر بودند که نمی‌توانند در این جنگ پیروز شوند اما آن را ادامه دادند و همواره جوانان زیادی را به ویتنام فرستادند تا بکشند و کشته شوند.

اولین خبرگزاری که به این مسئله پرداخت، نیویورک تایمز بود اما دولت جلوی آن را گرفت و حالا این فرصتی برای اعضای روزنامه پست است تا بتوانند این اسرار را افشا کرده و اسم خود را تا ابد در تاریخ آمریکا ثبت کنند.

اسپیلبرگ قصد ساخت این فیلم را نداشت، در واقع وقت ساخت آن را نداشت اما وقتی مجبور شد برای ساخت بخش CGI (جلوه‌های ویژه) فیلم تازه‌اش یعنی Ready Player One برای مدتی خانه نشین شود، دستش به فیلمنامه‌ای از هانا رسید، آن را خواند و از جاش سینگر، فیلمنامه‌نویس تحسین شده‌ی فیلم Spotlight خواست که دستی به سر و گوش متن بکشد و سپس آن را با حضور دو بازیگر بزرگ هالیوود، استریپ و هنکس ساخت.

این فیلم با اینکه روایتی تاریخی از دهه ۷۰ آمریکا است، حاوی طعنه‌های فراوان به شرایط امروز آمریکا و وضعیت سیاسی آن است. اهالی هالیوود از منتقدان سرسخت ترامپ هستند و اسپیلبرگ ۷۱ ساله هم در همین گروه قرار می‌گیرد. پس عجیب نیست که در فیلم اسپیلبرگ همه‌ چیز فقط راجع به مدارک پنتاگون نباشد. او این فیلم را نساخته‌است تا تنها راجع به این اوراق صحبت کند.

اسپیلبرگ داستان پرداز ماهری است و در این فیلم هم از آن پس این مسئله به خوبی برآمده‌است. او موضوعات را به نوعی توضیح می‌دهد که هر کسی بتواند آن‌ها را بفهمد. داستان اصلی فیلم و بعدی از آن که هانا در فیلمنامه بیشتر به آن پرداخته بود زندگی گراهام است. زنی محافظه کار که ریاست روزنامه پست را پس از خودکشی شوهرش به دست می‌گیرد و در دنیایی که توسط مردان احاطه شده‌است عهده‌دار تصمیم گیری در مسائلی می‌شود که نه فقط به آینده روزنامه‌اش بلکه به آینده مردم کشورش مربوط می‌شود و اوضاع را دگرگون خواهد کرد.

استریپ مثل همیشه در ایفای نقش خود موفق است. او قادر است گراهام را به زندگی برگرداند و به زیبایی خوی محافظه کار او را به تصویر می‌کشد حتی وقتی که گراهام قبول می‌کند روزنامه به افشای اوراق پنتاگون بپردازد، حتی وقتی با بردلی هم عقیده می‌شود. در هالیوود آنطور که باید به شخصیت گراهام پرداخته نشده‌است. او دو دهه ریاست روزنامه پست را بر عهده داشت و علاوه بر افشای اسرار پنتاگون، قضایای واترگیت نیز در دوران او در روزنامه پست برملا شد که سپس به کناره‌گیری رئیس جمهور وقت (نیکسون) انجامید.

دیدن استریپ و هنکس در کنار هم بسیار لذت بخش است. دیدن این دو بازیگر در یک قاب هیجان‌انگیز و دلپذیر است چرا که شخصیت‌های آن‌ها با اینکه هر دو یک چیز را می‌خواهند همواره در حال بحث و جدل هستند چون مسیری که هر کدام برای رسیدن به این هدف انتخاب کرده‌اند متفاوت است. این صحبت‌ها یکی از نقاط قوت فیلم است، دو شخصیت را بیشتر و بیشتر برای بیننده می‌شکافد و به فیلم جذابیت می‌بخشد. بار حرکتی داستان بر دوش هنکس است. او داستان را به جلو پیش می‌برد و در این کار موفق است.

نکته بد این فیلم دنبال کردن قضیه اوراق پنتاگون از طرف روزنامه پست است. کسانی که واقعا قدم اول را گذاشتند کارکنان نیویورک تایمز بودند که مخفیانه و با مشقت فراوان مدارک را بررسی کردند و در انتها آن‌ها را منتشر کردند که پس از آن جلوی آن‌ها گرفته شد. می‌توان به راحتی گفت که فیلم اسپیلبرگ آنقدر ها هم بر اساس حقیقت نیست. فیلمی که صحبت از افشای حقایق می‌کند، خودش در نشان دادن حقیقت اتفاقات و آن چه که واقعا افتاد ضعیف عمل می‌کند. شاید به همین دلیل است که گاهی فیلم بیش از حد به یک مستند درام تبدیل می‌شود تا یک فیلم سینمایی با بودجه‌ی پنجاه میلیون دلاری. همین موضوع نگاه بیننده به فیلم را تغییر می‌دهد و از ارزش آن می‌کاهد. پس از اتمام فیلم شاید حس کنیم که پیام فیلم کمی شعار گونه بلند بلند اعلام شده‌است تا اینکه فیلم به ما اجازه دهد آن را در متن فیلم پیدا کنیم.

این فیلم سعی دارد به اهمیت بالای آزادی رسانه اشاره کند و موفقیت پس از آن را به تصویر بکشد. اما در عین حال نشان می‌دهد که این آزادی ممکن است هر لحظه از دست برود و رسانه‌ها همواره در حال جنگیدن برای رسیدن به آن هستند و غفلت سبب به خطر افتادن این آزادی خواهد شد. همانطور که به عقیده بسیاری آزادی بیان با به قدرت رسیدن ترامپ به خطر افتاده‌است. اسپیلبرگ با این فیلم می‌گوید برای اینکه دموکراسی عملی شود، رسانه باید به قدرتی جدا تبدیل شود، قدرتی که در مقابل دولت می‌ایستد و حقایق را اعلام می‌کند.