شبکه فاکس (FOX) هر یکشنبه شب، سیت کام‌های انیمیشنی خودش از جمله سیمپسون‌ها (The Simpsons)، فامیلی گای (Family Guy)، پادشاه تپه (King of the Hill) و برگرهای باب (Bob’s Burgers) را پخش می‌کند و از آن‌جایی که در دیگر روزهای هفته سریال‌های معمولی آن‌ها پخش می‌شود، بدیهی به نظر می‌رسد که آن‌ها تصمیم بگیرند انیمیشن را با لایو-اکشن تلفیق کرده و یک تجربه جدید از هر دو نوع به ارمغان بیاورند. شاید به همین دلیل باشد که اثر نیمه انیمیشن و نیمه لایو-اکشن این شبکه، یعنی سریال Son of Zorn متولد شده و شبکه فاکس حساب ویژه‌ای روی آن باز کرده و حتی برای قسمت اول آن، بهترین زمان ممکن را برای پخش‌اش انتخاب کرده است. در ادامه با گیم‌شات همراه باشید تا اپیزود اول این سریال را مورد بررسی قرار دهیم.
به نظر می‌رسد که فاکس، امید زیادی دارد تا ایده یک شخصیت انیمیشنی قوی و قدرتمند به نام زورن با صداپیشگی جیسون سودیکیس (Jason Sudeikis) را به موفقیت برساند، کاری که چندان آسان به نظر نمی‌رسد. در این سریال، زورن به کالیفرنیا باز می‌گردد تا برای پسر نوجوان‌اش، آلن (Alan) با بازی جانی پمبرتون (Johnny Pemberton) پدری کند. این داستان منطقی به نظر می‌رسد وقتی که به تهیه کنندگان سریال نگاهی می‌اندازیم: فیل لرد (Phil Lord) و کریس میلر (Chris Miller)، دو نویسنده و تهیه کننده مشهور که تهیه سریال آخرین مرد روی زمین (The Last Man on Earth) را برای شبکه فاکس برعهده داشته‌اند و قرار است در چند سال آینده، یک سری از جذاب‌ترین آثار سینما و تلویزیون را تولید کنند، از انیمیشن سینمایی مرد عنکبوتی (Spider-Man) تا فیلم فلش (The Flash) و حتی ورود به دنیای جنگ ستارگان (Star Wars) با پروژه هان سولو (Han Solo). آن‌ها همچنین ساخت انیمیشن ابری با احتمال بارش کوفته قلقلی (Cloudy With a Chance of Meatballs) و فیلم خیابان جامپ شماره ۲۱ (۲۱ Jump Street) را نیز برعهده داشته‌اند. حضور این دو کافی است تا نظرات به سمت سریال Son of Zorn جلب شود.
چیزی که در این سریال ملموس جلوه می‌کند، این مسئله است که همه چیز، از آغاز تا پایان اپیزود اول، در مورد ایده آن است. سریال بدون شک، مخاطب را به یاد کتاب‌های سث گراهام اسمیت (Seth-Grahame Smith) و اقتباس‌های سینمایی آثار او همچون غرور و تعصب و زامبی‌ها (Pride and Prejudice and Zombies) و آبراهام لینکلن: شکارچی خون آشام (Abraham Lincoln: Vampire Hunter) می‌اندازد. در واقع شوخی سریال از نام‌اش آغاز می‌شود و در داستان‌اش هم وجود دارد اما فارغ از بحث این ایده (یک شخصیت کارتونی در دل واقعیت)، داستان هیچ چیز دیگری ندارد، نمی‌تواند عمق خاصی داشته باشد و مشخص نیست آیا این تصمیم عمدی بوده یا خیر، زیرا سریال تنها یک کار انجام می‌دهد و آن‌هم اکتشاف در پیرامون ایده اصلی‌اش است. زورن گویی یک ایده الهام گرفته شده از آثار گراهام اسمیت است، با این تفاوت که سوال متفاوتی می‌پرسد. مثلا اگر کتاب اسمیت از شما می‌پرسید: «خنده‌دار نبود اگر جین آستین (Jane Austen) در مورد زامبی‌ها می‌نوشت؟»، سریال Son of Zorn از شما می‌پرسد: «خنده‌دار نبود اگر یک مرد انیمیشنی تنومند و بامزه، یک پدر بی مسئولیت بود؟». روی کاغذ جالب به نظر می‌رسد اما آیا کافی است؟
اگر صادق باشیم، باید بگوییم که زورن یک شخصیت کلیشه‌ای و آشنای دنیای تلویزیون محسوب می‌شود. او یک مرد دست و پا چلفتی است که از یک مکان – که در آنجا همه به او احترام می‌گذاشتند و قبول‌اش داشتند – خارج شده و به یک مکان جدید و متفاوت آمده و در تلاش است تا با این دنیای جدید، تطبیق پیدا کند. چیز جدیدی در این داستان وجود ندارد، دارد؟ شاید این مسئله که او به معنای واقعی کلمه، یک شخصیت دو بعدی است، بخشی از شوخی سریال باشد، که اگر این فرضیه درست باشد، یک شوخی جالب است، زیرا حتی خود سازندگان هم می‌دانسته‌اند که شخصیت اصلی، از نظر پرداخت هرگز نمی‌توانسته به پختگی کامل برسد. اما پس از دیدن اپیزود اول، یک سوال اصلی برای شما پیش می‌آید، «دیگر چه چیزی برای عرضه دارید؟». شاید دیدن یک شخصیت انیمیشنی در دنیای واقعی جذاب باشد اما برای یک سریال، قطعا چیزهای بیشتری لازم داریم تا بتوانیم مخاطب را جذب کنیم. حداقل در قسمت اول، «بازگشت به اورنج کانتی» (Return to Orange County)، این سوال پاسخ داده نشده است. تنها چیزی که در این قسمت می‌بینیم، چند شوخی ناامیدی کننده است که جدید هم نیستند، برای مثال زورن فکر می‌کند که رئیس‌اش یک مرد است که لباس زن پوشیده، زیرا او نمی‌تواند قبول کند که یک زن، بتواند رئیس او باشد. این تبعیض جنسیتی و همچنین غریبگی‌اش با مسئله «پدر بودن» چیزی است که مخاطب هزاران بار مشابه‌اش را دیده و همین باعث می‌شود تا کار سازندگان برای عرضه رابطه بین زورن و پسرش و قبولاندن‌اش به مخاطب سخت شود و حتی منطقی هم نیست که سرمایه‌گذاری زیادی روی این مسئله شود، البته باید منتظر اپیزودهای بعدی باشیم تا با قاطعیت در این مورد صحبت کنیم.
جانی پمبرتون که نقش آلن ۱۷ ساله را بازی می‌کند، شباهت چندانی به یک پسر ۱۷ ساله ندارد. شاید این هم از شوخی‌های سازندگان باشد، زیرا نه تنها او شباهتی به پدر کارتونی‌اش ندارد، بلکه شبیه به یک مرد بزرگسال است. حتما در فیلم خیابان جامپ شماره ۲۱، به یاد دارید که جوناه هیل (Jonah Hill) و چنینگ تتوم (Channing Tatum) در نقش نوجوان، به دبیرستان بازگشتند. این شوخی «مرد بزرگ در جلد نوجوان» می‌توانست در سریال هم خنده‌دار از کار دربیاید اما سازندگان تمرکز ویژه‌ای روی آن نگذاشته‌اند و چیز جالبی از آن بیرون نکشیده‌اند. اما آلن یک ویژگی خاص دیگر دارد که هیچ اهمیتی در سریال (و برای مخاطب) ندارد، آن هم این است که او پاهای انیمیشنی دارد. اما چرا می‌گوییم اهمیتی ندارد؟ زیرا در دنیای این سریال، کسی اهمیت نمی‌دهد که زورن کارتونی است. یعنی هیچکس از دیدن او متعجب نمی‌شود و همه او را به چشم یک آدم معمولی می‌بینند، نه یک شخصیت کارتونی. این باعث می‌شود تا پاهای انیمیشنی آلن، کارکرد خودشان را از دست دهند و باید گفت با حذف این ایده (مهم نبودن کارتونی بودن زورن)، شاید لحظات طنز بسیاری هم هدر رفته است. در طول اپیزود اول، تنها چیزی که می‌شنویم این است که زورن می‌گوید از دنیای زفریا (Zephyria) می‌آید و هیچ چیز بیشتری وجود ندارد.
همان طور که قبل‌تر اشاره کردیم، شوخی‌های سریال Son of Zorn در مورد ایده آن است و اگر به آن فکر نکنیم یا آن را کنار بگذاریم، سریال طنز خودش را به طور کلی از دست می‌دهد. برای مثال، وقتی که می‌بینیم زورن می‌خواهد با پسرش رابطه خوبی داشته باشد، تنها در صورتی خنده‌دار است که فرض کنید یک آدم جنگلی یا بربری انیمیشنی، می‌خواهد با پسرش که انیمیشنی نیست، ارتباط برقرار کند. یا وقتی زورن در اداره مشغول کار است، تنها در صورت خنده‌دار است که فرض کنید یک آدم جنگلی یا بربری انیمیشنی در یک اداره کار می‌کند.
با اینکه شخصیت‌ها و بازیگران سریال Son of Zorn درخشش خاصی ندارند و همگی معمولی ظاهر شده‌اند اما یک استثناء هم وجود دارد و آن شخصیت کریگ (Craig) با بازی تیم مدوس (Tim Meadows) است. او همسر جدید زن قبلی زورن، ادی (Edie) است، یک پروفسور روانشناسی که در دانشگاه آنلاین درس می‌دهد و با آمدن زورن، احساس مردانگی خود را از دست داده. نکته جالب این است که خودش به این مسئله اشاره می‌کند و حتی از مشکلات‌اش به عنوان یک مرد صحبت به میان می‌آورد. جدا از شخصیت کریگ که امیدواریم در اپیزودهای آتی هم، خوب و خنده‌دار ظاهر شود، شخصیت زورن این وعده را می‌دهد که تبدیل به یک شخصیت دوست داشتنی شود و بتواند مخاطب را با خودش همراه سازد.
در انتها با گفت سریال Son of Zorn کمی افراطی به ایده اولیه‌اش بها داده و نتوانسته به مسائل دیگری بپردازد. اینکه تمامی جوک‌ها به ایده اولیه داستان تکیه کرده‌اند، باعث شده تا سریال نتواند به خوبی مخاطب را راضی کند. جدا از این مسئله، سریال کمی بی‌حال و خسته به نظر می‌رسد و آن انرژی که انتظار داریم را در اپیزود نخست با خودش به همراه ندارد. اما این سریال تازه آغاز شده و امیدواریم در آینده و دوازده قسمت باقی مانده، بتواند به چیزهای بیشتری بپردازد، شوخی‌های بهتری داشته باشد و از پتانسیل‌هایش به خوبی استفاده کند.
اپیزود دوم این سریال در روز ۲۵ سپتامبر از شبکه فاکس پخش خواهد شد.
