در فاصله دو روز مانده به اکران فیلم It: Chapter Two در سرتاسر جهان، نظرات منتقدین سینمایی نیز در سایت متاکریتیک منتشر شدند.
داستان فیلم It: Chapter Two بیست و هفت سال پس از نسخه اول و شکست خوردن پنی‌وایز بدست “کلوب بازنده‌ها” می‌گذرد. اکنون پس از گذشت سال‌ها بار دیگر به شهر دِری بازگشته تا مردم را به رعب و وحشت بیاندازد. بچه‌های گروه بازنده‌ها اکنون افراد بزرگسالی شده‌اند که هر یک مشغول زندگی خود هستند.
زمانی که مردم شهر شروع به ناپدید شدن می‌کنند، مایک تنها عضو گروه که در شهر مادری خود مانده، دیگران را برای بازگشت به خانه فرا می‌خواند. اگرچه هنوز درد خاطرات گذشته در ذهن و جان اعضا گروه باقی مانده، اکنون باید به عمیق‌ترین ترس‌های خود فائق شوند تا بتوانند پنی‌وایز، دلقک ترسناکی که مرگبار از همیشه به نظر می‌رسد را برای همیشه از بین ببرند.
خلاصه ای از نقدهای فیلم It: Chapter Two
EMPIRE – 100
الکس گادفری: از نظر روان‌شناسی، ادامه‌ای بی‌رحم و خشن برای نسخه اول به شمار می‌رود. همه چیز دقیقاً همانطور که باید باشد، هست. اثری عمیق‌تر، ترسناک‌تر، بامزه‌تر. موشیتی، کارگردان فیلم علی‌الخصوص بهتر از قبل کار کرده و همه جوانب را به خوبی رهبری کرده است. به طرز عجیبی اثری سرگرم‌کننده از آب در آمده است.
Chicago Sun Times – 75
ریچارد روپر: جلوه‌های بصری که موشیتی به زیبایی در آورده با نمایش خیره‌کننده بازیگر با استعدادی همچون بیل اسکارژگرد مخلوط شده تا بار دیگر اثر دیوانه‌واری را تحویل بیننده دهد. اجرای خالص اسکارژگرد در نقش وحشت‌آور پنی‌وایز به طرز عجیب و اذیت‌کننده‌ای، بر ذهن مخاطب خود تاثیر می‌گذارد. فیلم It: Chapter Two اثر خاموش خفه‌کننده‌ای بر من داشت.
Arizona Republic – 70
بیل گودیکنتز: نسخه اول چیزی داشت که فقط ترس و وحشت نبود. بلکه شور و نشاط بزرگ شدن و به بلوغ رسیدن از نگاه چشم کودکان بود. اگرچه قسمت دوم مجبور بوده چنین ویژگی را بخاطر داستان خود حذف کند، اما مطمئناً جای خالی آن برای یک طرفدار حس می‌شود. من که حس کردم.
FILM – 60
جیمی گراهام: مخلوط صمیمی و کهکشانی که ستاره‌ها را هدف گرفته است. شما نیز همچون فیلم در فضا غرق می‌شوید… و گاهی وقت‌ها نیز به زمین و واقعیت برمی‌گردید.
Los Angeles Times – 60
جن یاماتو: فیلم It: Chapter Two با در هم آمیختن خطوط زمانی و شخصیت‌ها، تمرکز خود را بر این می‌گذارد که نسخه جدیدی از رمان ۱۱۰۰ صفحه‌ای پرفروش استفن کینگ را به نمایش بگذارد که علاوه بر ترسناک بودن و داشتن دلفکی وحشت‌برانگیز و چند وجهی با بازی بی‌نظیر بیل اسکارژگرد، بتواند داستانی از خاطرات زخم خورده، آسیب‌های روحی و درمان شدن را نیز ارائه دهد.
IndieWire – 58
The Washington Post – 37
آلن زیلبرمن: فیلم همچون بازی موسیقی و صندلی می‌ماند که خیلی به درازا می‌کشد. از آنجا که موشیتی هم چند تاکتیک ترسناک همیشگی را به کار می‌برد، دیگر قدرت به وحشت در آوردن مخاطب را از دست می‌دهد.
