معرفی فیلم Beast – هیولایی خاموش

فیلم Beast اولین فیلم بلند کارگردان بریتانیایی «مایکل پیرس» (Michael Pearce) پس از ساخت چند فیلم کوتاه که با بازخورد خوب از منتقدین همراه شدند، یک فیلم کاراکتر محور، جنایی و روان‌شناختی است.

در نگاه اول داستان فیلم Beast کلیشه و تکراری به نظر می‌آید. دختر ۲۷ ساله‌ و ساده‌ای به اسم «مال هانتفورد» (Moll Huntford) با بازی «جسی باکلی» (Jessie Buckley) که خانواده‌اش با او مثل یک برده رفتار می‌کنند بر حسب اتفاق با مرد جوان به اسم «پاسکال» با بازی «جانی فلین» (Johnny Flynn) که یک شکارچی غیرقانونی است آشنا می‌شود و مسیر زندگی‌اش تغییر می‌کند. اما این همه داستان نیست. دوران عاشقی مال با پیدا شدن اجساد دختران نوجوان در «جرزی» (Jeresy) گره خورده است.

این فیلم حتی در ژانر جنایی نیز گرفتار کلیشه‌ها نمی‌شود. فیلم Beast داستانی دیگر راجع به قاتل سریالی که دختران را می‌کشد نیست؛ فیلمی شدیدا شخصیت محور است. شروع فیلم تصاویری آرام از جزیره جرزی را نشان می‌دهد، اما صدای هم‌سرایی زنان و آواز آن‌ها همراه با این تصاویر بر روی آن آرامش ظاهری سایه می‌اندازد. سایه‌ای که این آرامش را مریض گونه نشان می‌دهد. همه چیز آن طور که به نظر می‌آید نیست.

مال جلوی آینه می‌ایستد و به خودش نگاه می‌کند،‌ او آماده شده است، برای چه هنوز مشخص نیست اما مشخص است که میلی به آن ندارد. موی قرمز و فر مال انگار یک سرنخ است. او خوب با دیگران قاطی نمی‌شود. یک بیگانه. دختر ۲۷ ساله‌ای که برخلاف خواهر و برادرش پیش مادر و پدری که آلزایمر دارد زندگی می‌کند. از پدرش مراقبت می‌کند و از شغلی که دارد (راهنمای تور برای زوج‌ها مسن) متنفر است. کمی جلوتر در داستان متوجه می‌شویم که مال برای تولد خودش آماده شده‌است. تولدی که در آن نادیده گرفته می‌شود. مادر مستبدش به او دستور می‌دهد و او باید اطاعت کند. از آن جشن توهین‌آمیز فرار می‌کند و شب را بیرون می‌گذراند، با مردی آشنا می‌شود،‌ به خطر می‌افتد و سپس توسط پاسکال نجات پیدا می‌کند. مردی که برخلاف ظاهر درهم و کمی خشن، مال را می‌فهمد. کسی که به مال آن طور که می‌خواهد نگاه می‌کند اما طولی نمی‌کشد که جسد تازه‌ای پیدا می‌شود و پلیس سراغ پاسکال می‌آید. آیا پاسکال قاتل است؟ برای مال این فکر تقریبا غیرممکن است.

اما چرا مال فکر می‌کند پاسکال بی‌گناه است؟ چون پاسکال،‌ مال را درک می‌کند؟ مطمئنا این برای پلیس کافی نیست. حتی کمی اثر سوء دارد. مال رازهای خودش را دارد. گذشته مال پاک نیست و به همین دلیل است که در خانواده با او همچین رفتاری می‌شود. پس از اینکه مال با پاسکال وارد رابطه می‌شود خانواده او به خصوص مادرش بیش از پیش سرسخت می‌شوند. مادر مال با دیدن پاسکال ترسیده‌است. اما چه چیزی راجع به دادن آزادی به مال باید انقدر مادرش را آزار دهد؟

باکلی در نقش دختری اهلی شده که قلب افسار گسیخته‌ای دارد بسیار خوب ظاهر می‌شود. پیرس در ساختن شخصیت اصلی زن خود موفق عمل کرد و توانست جوهر آن را به خوبی و به صورت واقعی به تصویر بکشد نه یک کلیشه ضعیف از یک زن آسیب دیده و تحت فشار. فلین در نقش پاسکال به طور عجیبی فریبنده ظاهر می‎شود. ظاهر پاسکال به پرنس ها هیچ شباهتی ندارد اما او در این فیلم دلهره‌آور که یک بازی بیمارگونه بر داستان‌های جادویی است برای مال شبیه یک پرنس است.

استفاده پیرس از جزیره جرزی فوق‌العاده است. او از این مکانی که باید جایی دلپذیر و دوست داشتنی باشد یک تله می‌سازد. فیلمبردار فیلم Beast «بنجامین کراکون» (Benjamin Kracun) در این کار به او کمک می‌کند. تصاویری که به موقع توجه بیننده را جلب می‌کنند. در مکانی که یک فیلمبردار به راحتی می‌تواند توسط زیبایی مناظر داستان را از خط اصلی منحرف کند،‌ کراکون هرگز از داستان و حس و حال آن دور نمی‌شود. داستان اولین فیلم بلند مایکل پیرس،‌ با سرعتی مناسب، روایتی دقیق و پیوسته جلو می‌رود. رفتار مال رفته رفته غیرقابل پیش بینی می‌شود،‌ تصاویر خواسته‌هایش تار و اطمینانش به بی‌گناهی پاسکال دچار نوسان می‌شود. تا آخرین لحظه باید منتظر ماند تا فهمید خواسته درونی مال و پاسکال چیست.

پیرس با این فیلم توانسته است خود را در میان کارگردانان جوان بریتانیایی قرار دهد که در سال‌های اخیر با فیلم‌هایی مثل God’s Own Country ،Lady Macbeth، I Am Not a Witch و The Levelling موفق شدند رضایت فیلم دوستان و منتقدان را به دست آورند.