نگاهی بر فیلم You Were Never Really Here

فیلم You Were Never Really Here که در فارسی به «تو هرگز واقعا اینجا نبودی» ترجمه شده‌، تازه‌ترین فیلم «لین رمزی» (Lynn Ramsay) نویسنده و کارگردان فیلم تحسین شده‌ی We Need to Talk About Kevin است. 

فیلم تو هرگز واقعا اینجا نبودی اولین بار در هفتادمین جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد و توانست جایز بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای «واکین فینیکس» هنرپیشه تحسین شده‌ی آمریکایی و همینطور جایزه بهترین فیلمنامه را بدست بیاورد. این فیلم براساس داستانی نوشته «جاناتان ایمز» (Jonathan Ames) و موسیقی آن توسط «جانی گرینوود» (Jonny Greenwood) گیتاریست گروه «ردیوهد» (Radiohead) ساخته شده‌ است.

در این فیلم «واکین فینیکس» (Joaquin Phoenix) در نقش «جو» ظاهر می‌شود، مردی که شغلش پیدا کردن و نجات دادن دخترانی است که قاچاق شده و از آن‌ها سواستفاده جنسی می‌شود. جو یک کهنه سرباز با اختلالات استرسی پس از جنگ است که با مادر پیرش زندگی می‌کند.

مردی درون گرا با ظاهری ژولیده و به هم ریخته و آرزوی مرگ که از کوتاه‌ترین کلمات برای صحبت کردن استفاده می‌کند و هرآنچه از احساس و محبت برایش باقی مانده‌است صرف نگهداری از مادرش با بازی قابل تحسین «جودیت رابرتس» (Judith Roberts) می‌کند.

در طی فلش‌بک‌ها، وویس اورها و همچنین نگاه‌هایی که بین مادر و پسر رد و بدل می‌شود متوجه می‌شویم که هر دوی آن‌ها قربانیان خشونت فیزیکی و روحی در خانواده خود بودند. جدیدترین فیلم رمزی مثل ساخته‌های قبلی‌اش با کودکان و احساسات و مشکلاتشان دست و پنجه نرم می‌کند. دختری که جو برای پیدا کردن او استخدام می‌شود، خود جو که هنوز از کودکی پر از خشونت خود که منبع اصلی آن پدرش بود رنج می‌برد از تم‌های اصلی فیلم هستند.

«نینا» با بازی «کاترینا سامسونو» (Ekaterina Samsonov)، دختر نوجوانی است که ربوده شده‌است و حالا جو توسط پدر نینا که یک سناتور قدرتمند است برای نجات دخترش استخدام شده‌. سناتور محل نگهداری نینا را در اختیار جو قرار می‌دهد. او در خانه‌ای در منهتن که در آن کودکان مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند گرفتار شده‌است.

جو این کار را بارها انجام داده‌است، او سیستم خودش را دارد و با ابزار خاص خود که مهمترین آن یک چکش است همراه با خشونتی شدید اما خاموش و با خونسردی تمام کسانی را که در این کار سهمی دارند به قتل می‌رساند. به نظر می‌رسد که همه چیز درست پیش رفته‌است اما ناگهان دنیا برای جو و نینا از آنچه که قبلا هم بود سخت‌تر می‌شود. آیا نجات دادن نینا دلیلی است برای جو که مرگ را به عقب بیاندازد؟

شاید در ابتدا سناریو فیلم You Were Never Really Here تکراری و کلیشه‌ای به نظر برسد تا حدی هم اینطور است، اما نگاه این فیلم و نحوه‌ی ارائه‌ی آن بیشتر از آنکه راجع به نجات نینا و انتقام باشد راجع به خود جو است. یک داستان شخصیت محور که در ذهن یک آدمکش که به نظر می‌آید آدم‌های بد را به قتل می‌رساند می‌چرخد و بیننده را با خود می‌کشد تا شاید بفهمیم او کیست و برای چه همواره در این فکر است که خودش را نیز از بین ببرد.

تدوین و در کنار هم قرار دادن لحظات مختلف و زمان‌های نیمه پراکنده به خوبی در فیلم انجام شده‌است، میزان هیجان فیلم نسبتا بالا است و موسیقی آن به این صحنه‌ها کمک بسیاری می‌کند. به طور کلی موسیقی متن فیلم از بهترین‌ها است و گرینوود علاوه بر درخشش در فیلم Phantom Thread موفق شد باری دیگر کار خود را به بهترین نحود در فیلم You Were Never Really Here انجام دهد.

رمزی یکی از بهترین کارگردان‌های دوران ما محسوب می‌شود، کارگردان اسکاتلندی که در خلق زیبایی منحصر به فرد در صحنه‌های مختلف فیلم، چه در خشونت شدیدی که به تصویر کشیده‌است یا در بیان احساسات و غمی که در کمین است تا هر لحظه به جو حمله کند یا در به هم ریختگی تصاویر که بدون به زبان آوردن دیالوگ احساس مورد نیاز را در بیننده به وجود می‌‌آورد موفق ظاهر شده‌است. به راحتی می‌توان گفت که رمزی و فینیکس همکاری خوبی از خود به جای گذاشته‌اند. به گونه‌ای که تنها راه برای خوب از آب درآمدن این فیلم همکاری این دو بود و هیچ دو نفر دیگری به غیر از آن‌ها برای به تصویر کشیدن این داستان مناسب نبودند.

شاید زمان بسیار کم برای ساخت این فیلم که در هشت هفته به پایان رسید است که آن را کمی از استانداردهای سایر فیلم‌های رمزی دور می‌کند، اما بدون شک فیلم You Were Never Really Here یکی از بهترین فیلم‌ها در ژانر خود و جز بهترین فیلم‌های سال محسوب می‌شود.