آیا بازی The Last of Us Part II می‌تواند از God of War پیشی بگیرد؟

God of War که اوایل امسال عرضه شد، توانست به بهترین شکل ممکن دیدگاه سونی نسبت به مدیوم ویدئو گیم را به نمایش بگذارد اما آیا بازی The Last of Us Part II می‌تواند از آن هم بهتر عمل کند؟ اصلاً دیدگاه سونی چیست؟ در ادامه همراه گیم‌شات باشید تا نگاهی به این موضوع داشته باشیم.

سونی می‌خواهد که ویدئو گیم را به عنوان یک مدیوم وابسته به داستان‌سرایی تعریف کند و اکثر عناوینی که منتشر می‌کند یا از آن‌ها حمایت به عمل می‌آورد، آثاری هستند که داستان‌سرایی قدرتمندی را پشت خود دارند. با این حال، موضوع این است که ویدئو گیم یک مدیوم بسیار جوان و نوپا به شمار می‌رود و اگر بخواهیم داستان‌سرایی را به عنوان یک بخش اصلی‌اش در نظر بگیریم، حتی جوان‌تر هم به حساب می‌آید. همواره این مشکل مطرح بوده است که چگونه باید داستان (مجموعه‌ای از رویدادهای متوالی که تاثیر بازیکن در پیشروی در بازی را محدود می‌کند) و روایت داستان (که به ابزار غیرتعاملی مانند میان‌پرده‌ها به همراه کمی اعمال تعاملی مانند گیم‌پلی متکی است) را با مکانیک‌ها و گیم‌پلی تعاملی مطابقت داد و بین آن‌ها توازن به وجود آورد. بازی‌ها همیشه توانایی برقراری این توازن را نداشته‌اند و معمولاً یک عنوان که بر روی گستردگی مکانیک‌ها تمرکز داشته، داستان آن در پس‌زمینه قرار گفته و در بهترین حالت به‌صورت منفعلانه‌ای روایت شده است، البته اگر روایت شده باشد؛ به عنوان مثال می‌توان از Bloodborne یا The Legend of Zelda: Breath of the Wild نام برد. در طرف دیگر عناوینی مانند The Last of Us که روی داستان‌سرایی متمرکز بوده‌اند، به مجموعه‌ی نه چندان گسترده‌ای از مکانیک‌ها و یک بخش پیشروی خطی و از پیش‌تعیین‌شده که وظیفه و اعمال بازیکن را در اولویت قرار نمی‌دهد، محدود شده‌اند.

در هر دو مورد بازی‌ها می‌توانند از همه لحاظ بسیار خوب باشند. داستان Bloodborne عالی است اما مورد تاکید قرار نگرفته به خاطر عده‌ای از مردم که حتی از وجود آن خبر ندارند. این درحالی است که The Last of Us هم عالی است ولی هرگز کسی به خاطر مکانیک‌های تیراندازی‌اش آن را بازی نمی‌کند و به آن اهمیت نمی‌دهد. همیشه در این ترکیب گیم‌پلی و داستان‌سرایی یکی از این‌ها باید قربانی شود.

تاکنون برخی از عناوین ترد پارتی نظیر The Witcher 3: Wild Hunt و سری Persona توانسته‌اند که بهتر از سونی بر روی این طناب قدم بردارند و تعادل را از دست ندهند. این عناوین موفق شده‌اند که مجموعه‌ای گسترده از مکانیک‌ها را ارائه دهند و تعامل و عمل بازیکن را به عنوان یک بخش اصلی تثبیت کنند درحالی که همچنین داستان درگیر‌کننده‌ای را روایت نمایند. با این حال، سونی با آخرین اثر استودیوی «سانتا مونیکا» (Santa Monica) یعنی God of War توانسته است به اوج چشم‌انداز و دیدگاه خود نسبت به مدیوم ویدئو گیم برسد.

God of War یک بازی بسیار گسترده است؛ دنیای عظیمی پُر از رازهای مختلف دارد، از مکانیک‌ها و سیستم‌های متعددی بهره می‌برد، آزادی عمل بسیاری به بازیکن می‌دهد و به او اجازه می‌دهد که تجربه‌ی خود را با اعمالش تعریف کند. در عین حال این عنوان تمرکز خود بر روی داستان و روایت آن را از دست نمی‌دهد. سفر «کریتوس» (Kratos) و «آترئوس» (Atreous) در رسیدن به بالاترین قله‌ی کوه‌های قلمروها همیشه تمرکز اصلی است. این دو شخصیت و تعاملات آن‌ها با یکدیگر همیشه در مرکز قرار دارد. دنیای بازی، اساطیر و پس‌زمینه‌ی داستانی و شخصیت‌هایش هر چقدر که جلو می‌رویم، بیشتر به آن‌ها پرداخته می‌شود. می‌توانید ساعت‌ها در Lake of the Nine پرسه بزنید ولی همچنان به‌ طرز اجتناب‌ناپذیری در داستان هم به جلو بروید و به جزئیات بیشتری از «تور» (Thor)، «اودین» (Odin)، کریتوس و رابطه‌اش با آترئوس و دنیای اطراف خود دست پیدا کنید.

این توازن فوق‌العاده‌ای است بین اینکه به بازیکن آزادی عمل بسیاری بدهید و در عین حال داستانی احساسی و تاثیرگذار را روایت کنید. سونی تا به حال نتوانسته بود به این خوبی از پس این کار برآید و اکنون انتظارات از استودیوهای این شرکت بالا رفته است که بتوانند بیش از پیش داستان و گیم‌پلی را با یکدیگر وفق دهند.

بدون شک یکی از استودیوهایی که چنین انتظاری از آن‌ها می‌رود، «ناتی‌داگ» هست. این استودیو سال‌ها استودیوی نخست و برتر سونی بوده که در زمینه‌ی داستان و داستان‌سرایی نه تنها برای آثار خود سونی، بلکه برای کل صنعت بازی‌های ویدئویی تاثیرگذار بوده است. The Last of Us که در سال ۲۰۱۳ عرضه شد، بهترین نقطه‌ی ناتی‌داگ محسوب می‌شود؛ نقطه‌ای که آن‌ها به واضح‌ترین شکل ممکن از دیدگاه خود در خصوص داستان‌سرایی رسیدند و تعامل و داستان را به هم پیوند زدند. این عنوان عالی بود ولی به هر حال God of War کاملاً یک پله بالاتر از آن قرار دارد. وقتی The Last of Us بازیکنان را در مجموعه‌ای از رویدادهای متوالی خطی و از پیش‌تعیین‌شده بدون هیچ فضایی برای تعامل و ابراز آزادی قرار می‌دهد، جدیدترین اثر استودیوی سونی سانتا مونیکا یک دنیای کامل و مجموعه‌ای از سیستم‌های کاملاً به هم پیوسته را ارائه می‌کند بدون اینکه باعث ایجاد تداخل در داستان بازی شود. هر بازی جدید سونی به‌طور خودکار با God of War مقایسه خواهد شد همان‌طور که پس از چهار تا پنج سال از عرضه‌ی The Last of Us تمامی عناوین با آن مقایسه می‌شدند.

اینجاست که استودیوی ناتی‌داگ با چالش خود با بازی The Last of Us Part II مواجه می‌شود. آن‌ها مجبورند و نیاز دارند که بهتر از God of War عمل کنند. درحالی که کار آن‌ها عالی است، سونی سانتا مونیکا با God of War و حتی استودیوی «گوریلا گیمز» (Guerrilla Games) با Horizon: Zero Dawn هم حرف‌های زیادی دارند. این بازی‌ها نشان داده‌اند که سونی می‌تواند به بازیکن گیم‌پلی و تعامل بدهد بدون اینکه به داستان و داستان‌سرایی خدشه‌ای وارد کند.

این موضوع برای ناتی‌داگ حائز اهمیت خواهد بود که از دستاوردهای سایر استودیوهای سونی طی فاصله‌ی عرضه‌ی Uncharted 4 و بازی The Last of Us Part II آگاه باشد. به نظر می‌رسد Horizon Zero Dawn ،God of War و عناوینی مانند Spider-Man ،Days Gone و Ghost of Tsushima که در آینده عرضه می‌گردند، به بازیکنان خود اجازه می‌دهند که به معنای واقعی کلمه «بازی را بازی کنند»، به جای اینکه در یک مسیر مشخص هدایت شوند حتی اگر داستانی عالی با شخصیت‌های به یاد ماندنی و تاثیرگذار جلوی آن‌ها قرار گیرند. در حال حاضر می‌دانیم که ناتی‌داگ تیم مستعد و توانمندی است و کاملاً توانایی ترکیب و تطبیق داستان‌سرایی با گیم‌پلی را دارد. امیدواریم که آن‌ها با بازی The Last of Us Part II به چنین مهمی دست پیدا کنند و باری دیگر باعث حیرت بازیکنان شوند، همان‌طور که در سال ۲۰۱۳ با نسخه‌ی اول The Last of Us چنین کاری را انجام دادند.

نظر شما چیست؟ آیا بازی The Last of Us Part II می‌تواند حتی از God of War هم اثر کامل‌تری باشد؟